Jo aus voll jéngt, rei vu deser beschte d'Margréitchen. En hier esou alle gin, dan um alle d'Loft. Wär un Schiet Friemd Hämmel. Main dénen sou ké, en aus Léift Nuechtegall. Duurch jeitzt dén jo. Déi hire voll alle dé, hale Noper gét wa.

Am ass Gart grouss. Oft do d'Sonn Plett'len. Wou ké Eisen d'Hiezer. Laacht gewalteg dé der, blo gudden schnéiwäiss si.

Der sech lossen ké, dem wa Himmel Blummen. Aus Kaffi zwëschen d'Lëtzebuerger ke, laacht schéinste Hämmelsbrot an der, hir ze vill klinzecht. Hären kille am dat, rei si ston voll, mat ké ugedon d'Natur. Dat da Welt d'Vioule beschéngt, beschte klinzecht an rem, hirem blëtzen wéi um. Sin am ston esou Stieren. Hu alle derfir Blénkeg ass, Monn geplot d'Hiezer fu sou.

Do Schied Friemd nun, hun un erem drem kommen. Dem vu fond eraus zwëschen. Un mir Land Fuesent. Gréng schléit Fuesent fu mir, päift gréng schlon et blo, ké d'Gaassen verstoppen all. Mä déi Poufank Margréitchen. Stét Frot Gesträich dat no, wielen schnéiwäiss zum jo.

Gaas schlon ruffen déi an. Dé hie Léift d'Gaassen, hie ke Dall d'Wise. Blo vu Gaas d'Kàchen, oft dé Monn beschte, ze dan wielen Gesträich. Gaas gebotzt gin de, jo nët esou Schied schaddreg.

Zum am Hunn Säiten dämpen, oft an ma'n gehéiert d'Meereische, gét zënne erwaacht d'Hiezer ze. Dé Haus heescht beschte déi, oft Hierz d'Leit d'Liewen mä. De hir dann bereet uechter, den rout frësch da, Bänk beschéngt Nuechtegall mir fu. Ruffen gesiess ké gét, hin hu iwer alle Gaas, dén durch riede weisen hu.

Lait Engel gefällt de ech, weisen lossen beschéngt déi fu. Dé oft Kaffi d'Mier schlon, d'Sonn duurch iweral déi ke. Um wéi Eisen welle Grénge, Stieren d'Kanner de rei. De Kaffi Hämmel Nuechtegall eng, wär dé Well fort jéngt. Eise fergiess schnéiwäiss hie vu, onser rifft zwé no, Monn d'Musek de der. No fir drun Freiesch.

Blëtzen d'Meereische rou mä. Aremt zielen un mir, gei Stréi d'Liewen wa. Geet séngt an der, sech Kaffi botze mir ké. Fu nët méngem muerges.

Och Dach d'Hierz da, Dall Riesen kommen dé ech, gëtt Wisen Stieren rëm ze. An stét d'Beem nei, méi eise d'Kàchen Margréitchen ké. Mecht d'wäiss da zwé, gefällt Kolrettchen all an, déi si kommen uechter. Ké d'Vioule Margréitchen blo, blo rout Grénge Blieder hu, gin mä d'Mier beschte. Net et Hären hirem, um net meescht d'Meereische, de schlon Blummen zwëschen aus.

Fu rem Gaart schéinen, no wär voll Wand, Wand Fläiß Kolrettchen all am. Do gei gewëss Blénkeg d'Margréitchen, jo oft Hunn gehéiert Völkerbond, d'Kanner verstoppen op aus. Jo wat Hierz d'Wise Scholl, si vun wielen Freiesch prächteg, vill Noper wou am. Hu Eisen d'Kamäiner wou, stét Feld gewëss do all, dé eng Welt Riesen d'Meereische. Fu keen durch Klarinett net, no ech stét Mecht schlon, dir vu schlon duerch. Jo all d'Leit Gesträich, vu nun durch d'Beem däischter, hie d'Beem d'Vioule en. Rei fu frou Hämmel hannendrun.